Καθημερινά Ήρωες

Γράφω με μολύβι, δε ξέρω γιατί. Ήξερα ότι θα κάνω πολλές μουντζούρες, ήθελα να το αποφύγω. Θα μιλούσα για ήρωες, τέτοιο σκοπό είχα. Πώς συσχετίζονται οι ήρωες με τόση σκέψη για τελειότητα; Ως ήρωες είναι ταπεινοί και απλοί, ταυτόχρονα τους έχουμε στο μυαλό μεγαλοπρεπείς. 

Δεν τους γνωρίσαμε όμως ποτέ, έτσι, για να είναι απλώς εκεί ψηλά, άπιαστοι. Ποιοι νομίζουμε πως είμαστε για να τους φτάσουμε; Αυτός είναι ο στόχος: να μην αγγίξουμε τη νηνεμία τους, την πραότητα, την ύπαρξή τους. Την  ύπαρξή μας. Είναι προτιμότερο από αυτό τον εαυτό να είναι επιρεπής σε λάθη. Είναι δυνατό να συγκριθούμε με αυτά που έχουμε για ιδανικά; Μπορούμε ποτέ να τα πλησιάσουμε; Εδώ, ακόμη κι αν έρχονται, με φόβους και άμυνες τα υποδεχόμαστε. 

Θυμάμαι το Χριστό, έναν από τους ήρωες που ερχόμαστε πρώτα αντιμέτωποι, από την παιδική μας ηλικία. Θυμάμαι τη σειρά στην τηλεόραση κατά τη διάρκεια της Μ. Εβδομάδας. Περιμέναμε όλα τα επεισόδια μέχρι να κορυφωθεί το δράμα κι όταν ερχόταν το μετά την Ανάσταση, ένιωθες το υπαρξιακό κενό, αυτό το ''και τώρα τι;" Ήταν τόσο βαρετά αυτά τα επεισόδια, δεν είχες πια τι να περιμένεις. Και το ζήταγες το δράμα, τη δυσκολία. Ακόμη το ζητάς, βέβαια. Θεέ μου, πόσος πόνος καθημερινά, πώς μας το κάνουμε αυτό; 

Είναι δεδομένο ότι δε ζούμε στο "εδώ και τώρα" που γράφει ο Γιάλομ, αλλά όλα αυτά που κατασκευάζουμε, που δεν είναι κομμάτια του αληθινού-φυσικού εαυτού μας, τι θα γίνει με αυτά; Όχι, δε γίνεται να δεχτούμε ότι οι νεκροί ανασταίνονται, ότι υπάρχει ζωή ξανά εδώ. Αν το δεχτούμε σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξουμε σκέψεις και συνήθειες ενώ εμείς έχουμε επιλέξει και επιλέγουμε να πεθαίνουμε. Κι αν δεν είμαστε νεκροί, ποιον Παράδεισο θα ονειρευόμαστε; Είμαστε παρανοϊκοί, μάλλον, δεν ξέρω, πάντως δεν αντέχουμε να πάρουμε στα χέρια μας τη ζωή μας, προτιμάμε να προσπαθούμε να αντέξουμε το βάρος της, τον κατασκευασμένο εαυτό με τις προσποιήσεις. 

Δεν ξέρω τελικά για τους ήρωες στις γνωστές ιστορίες, τί κατάφεραν να πετύχουν τελικά σε προσωπικό επίπεδο. Είναι όντως ήρωες και γιατί; Και πόσο ιδανικοί είναι; Γιατί ο καθένας από μας έχει διαφορετικά τη λέξη αυτή ως έννοια στο μυαλό του; 

Έχω την εντύπωση πως όλοι όσοι βασανίζονται με έναν μη ειλικρινή εαυτό δικαιούνται λίγο ηρωισμό. Κι αν τους ήρωες τους πλάθουμε στη φαντασία μας με όλες τις αρετές έτσι ώστε να μην τους φτάσουμε ποτέ, αυτή η τρικλοποδιά στον εαυτό μας που μας στοιχίζει τόσο και μας οδηγεί τελικά να σηκώνουμε τόσο ψυχικό πόνο, δε μας προσδίδει λίγο ηρωισμό; Δεν αξίζουν ηρωισμό όσοι δεν τα είχαν ιδανικά στη ζωή τους ή έχουν άγνοια, έστω; 

Είμαστε ήρωες. Ο καθένας σηκώνει το σταυρό του κάθε μέρα, και όλοι με πόνο πάντα το εκφράζουμε αυτό, όταν -και μόνο όταν- θέλουμε να το εκφράσουμε. Απλώς, ίσως κάποιες φορές θα πρέπει να επιστρέφουμε στο "τώρα", στο πώς νιώθουμε κάθε στιγμή, να στοχεύουμε στη φυσικότητα, τίποτα στημένο κι ας ακούγεται έτσι. Και επιπλέον αυτό το σταυρό να τον απλουστεύσουμε λίγο. Πόση αξία έχουν όντως στην καθημερινότητά μας αυτά που θεωρούμε προβλήματα; Μήπως είναι κι αυτά "κατασκευασμένα" ώστε να παίξουν το ρόλο τους στη μη ανάληψη ευθυνών, στην άρνησή μας ενδόμυχα να ζήσουμε; 

Άλλαξα το μολύβι, δεν έβλεπα καθαρά με αυτό το φωτισμό. Στυλό ήθελα από την αρχή, το ξέρω. Πώς συσχετίζονται οι ήρωες με τόση σκέψη για τελειότητα... Από δω και πέρα θα βλέπω καθαρότερα, ελπίζω.