Εμπόδια στο δρόμο για την ευτυχία

«Θέλω να συνεχίσουμε τη συζήτηση που είχαμε. Έχω βρει και κάτι που θέλω να σου δείξω. Ίσως έκανα λάθος κάπου... Ή όλα είναι τόσο στρατηγικά σχεδιασμένα να συνδυάζονται μεταξύ τους ώστε να μας κοροϊδεύουν κατάμουτρα. Δε θέλω πια να νικάνε...»

          Τώρα που το σκέφτομαι, αν ήταν στρατηγικά εσένα θα σου άρεσαν. Θα είχες τον έλεγχο και δε θα σε τρόμαζαν. Γιατί κάθε άσχημο συναίσθημα που νιώθεις είναι αποτέλεσμα ενός φόβου. Όταν (νομίζεις πως) έχεις τον έλεγχο -ίσως και μία αίσθηση εξουσίας- ο φόβος υποχωρεί. Το παιδί μέσα σου όμως συνεχίζει να λαχταρά όσα συνειδητά έχεις απαρνηθεί, ώστε να δείξεις στους άλλους πως πέτυχες και να πείσεις τον εαυτό σου πως όλα είναι καλά. Πάντα αναρωτιόσουν  και αιώνια θα αμφιταλαντεύεσαι. 

          Στη ζωή μας πάντα έχουμε να κάνουμε με δύο πόρτες, και μάλιστα ιδιαιτέρως όταν δυσκολευόμαστε πολύ να διαλέξουμε ποια μας αντιπροσωπεύει καλύτερα, τότε είναι που θα βρισκόμαστε πάντα σε δίλημμα. Ανοίγουμε τη μία, δε βλέπουμε καλά τι διαδραματίζεται πίσω από αυτή, βάζουμε το ένα πόδι, στρέφουμε το μισό κεφάλι, ίσα να δούμε ή να ακούσουμε κάτι, το παραμικρό, να καταλάβουμε αν μας ταιριάζει ή όχι. Πώς όμως μετά να μην δούμε και την άλλη πόρτα; Ποιος αντέχει το βάρος αυτής της απόφασης; «Μου αρέσει». «Δεν μου αρέσει». «Θα μείνω εδώ».  «Θα φύγω». Πολύ αποφασιστικές φράσεις για παιδιά μιας κοινωνίας που δεν έμαθαν να εκφράζουν συναισθήματα κι έτσι καταδικάστηκαν σε μία αέναη προσπάθεια εκλογίκευσης, προσπάθεια να βρουν ποιο είναι το σωστό και τι «πρέπει» να κάνουν στη ζωή τους χρησιμοποιώντας ως όπλο τη λογική, τη μόνη που διαθέτουν μιας και την επαφή με το συναίσθημα και με τον εαυτό τους δεν τη βρήκαν ουσιαστικά ποτέ. Έτσι, χρησιμοποιούμε ανώφελες δικαιολογίες, το ίδιο και με την άλλη πόρτα, πρώτα κάνουμε ένα βηματάκι και μετά περιμένουμε. Κι αυτό συνεχίζεται, εσαεί. Τι ψάχνουμε, τι θέλουμε, τι μας αρέσει, πού πάμε, τι θα διαλέξουμε, ούτε λόγος!... Χαμένοι... 

          Δεν έχει σημασία τι κρύβει η πόρτα, τις περισσότερες φορές γνωρίζουμε εξάλλου. Ίσως την έκβαση δε γνωρίζουμε ακριβώς και αυτό είναι που τελικά μας τρομάζει -γιατί την αναζητούμε διακαώς τη σιγουριά. Αυτό ακριβώς δείχνει το ότι κοιτάμε τις πόρτες και περιμένουμε τη ζωή, ή τη μοίρα να αποφασίσει για μας: το μέγεθος του φόβου μας να αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας. Όχι, δεν είναι τι υπάρχει πίσω από την πόρτα, το δίλημμα είναι τελικά ο τρόπος που επιλέγουμε. Θα συνειδητοποιήσεις ότι έχουμε πάντα να επιλέξουμε ανάμεσα σε όσα θέλουμε και σε όσα χρωστάμε να κάνουμε. Αυτό είναι το κομμάτι στο οποίο δεν μπορούμε εύκολα να κρατάμε τις ισορροπίες. Γιατί δεν μπορείς, κι αν μπορείς, πόσο μπορείς τελικά να ανοίγεις μία πόρτα χωρίς να σηκώνεις το βάρος της άλλης; Πώς κάνοντας κάτι που θεωρείται σωστό και είναι ενάντια σε αυτό που επιθυμείς, θα σε οδηγήσει τελικά στην ευτυχία; Πόσο κάτι που θέλεις κι έρχεται ενάντια σε κάποια ηθική θέση «σου» θα σε αφήσει τελικά να ευτυχήσεις; Κι αν η ευτυχία σου δεν είναι ο στόχος τότε τι είναι; 

          Η δυσκολία έγκειται στο ότι όσα σκεφτόμαστε συνειδητά και νομίζουμε πως είναι πεποιθήσεις δικές μας συνήθως (συνηθέστατα) δεν ανταποκρίνονται πλήρως στην πραγματικότητα, δεν αφορούν δικά μας κομμάτια και γι' αυτό μας κάνουν να νιώθουμε μπερδεμένοι, να μην ξέρουμε τι να επιθυμήσουμε, να μην αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας σε κάποιες αποφάσεις - πολλές φορές και σε καμία απόφαση που καλούμαστε να πάρουμε. Στην πραγματικότητα είναι απόψεις ανεπαισθήτως εγκατεστημένες, ασυνείδητες, που όμως εργάζονται ανενόχλητες στο σκοτάδι καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μας και επηρεάζουν τη σκέψη μας με τρόπο που δεν κατανοούμε. Το γεγονός ότι δεν αναγνωρίζουμε τις αποφάσεις μας σχετίζεται με τις πόρτες. Όταν όλη σου τη ζωή «τρέχεις» να τα έχεις καλά και με τον εαυτό σου (το παιδί που λέγαμε πριν) και με όσους πιστεύεις ότι χρωστάς (εκείνους που θες να δείξεις πως πέτυχες), τότε πώς θα ξέρεις ποια απόφαση είναι πραγματικά δική σου; Πώς θα ξέρεις πώς είσαι εσύ; 

          Δεν μπορείς και τις δύο πόρτες μαζί. Είναι σαν ο όρος του παιχνιδιού. Αλλιώς από παίκτης θα βρεθείς το πιόνι. Το πιόνι που άλλοι το βάζουν στο παιχνίδι, όταν θέλουν και με όποιους όρους θέλουν, που περιμένει κάποιον να το κουνήσει μήπως και παίξει, αν είναι τυχερό και έρθει καλή ζαριά. Ως παίκτης όμως μπορεί να κερδίσεις αν στηριχτείς στις ικανότητές σου, στο τι έχεις δικό σου, τι είναι «εσύ». Ανασκουμπώσου και βάλε το ως στόχο: θα βρω αυτό που εγώ πραγματικά θέλω και είναι «εγώ»!