8 χρόνια από τη δημιουργία του #blog μου... 8 χρόνια #blogging... 8 υπέροχα και δημιουργικά χρόνια.... Ήμουνα νέα και γέρασα που λέμε! Από τα λίγα πράγματα που δεν μπορώ να εγκαταλείψω... Και εύχομαι να μη με εγκαταλείψει αυτή η ανάγκη ποτέ... Ευχαριστώ για τη στήριξη των φίλων... Το αγαπώ πολύ αυτό που κάνω...
Και γιατί όχι; Εγώ, να ξέρεις, μέχρι σήμερα ακόμη, μαθαίνω τι παιζόταν πίσω από την πλάτη μου... Αλλά όχι. Δεν είναι όλοι ίδιοι! Δε θα πάψω να επιμένω! Δε θα συμβιβαστώ με μια σιγουριά τώρα που ξέρω! Την επόμενη φορά θα ρισκάρω ξανά, τους φόβους μου θα τους νικήσω όλους... Εγώ για να ζήσω ήρθα εδώ. Και εκεί γι' αυτό ήμουν, άλλωστε... Για το ταξίδι. Παντού για τις στιγμές. Και κάποια στιγμή, στο τέλος, θα φτάσω στην Ιθάκη μου. Αν δεν ήταν τώρα, μπορώ να έχω την ελπίδα ότι θα είναι στο επόμενο λιμάνι μου...
Για ποιο παραμύθι μιλάς; Ποιο παραμύθι αναγνωρίζει ο ερωτευμένος; Και κατόπιν εορτής, το μάθεις δεν το μάθεις, δεν μπορεί να σε αλλάξει ή να σε μεταμορφώσει σε σκληρό, άκαρδο, αναίσθητο, όπως συνήθως λέγεται. Δικαιολογίες. Μόνο ο φόβος μπορεί. Αυτός που αφήνεις να ατροφεί την καρδιά σου... και σε μεταμορφώνει σε έναν εγωιστή. Φαινομενικά εγωιστής, γιατί φωνάζεις για επιβεβαίωση και αποδοχή. Κι αφού το αφήνεις να συμβεί (όχι συνειδητά βέβαια), μεταφέρεις τις ευθύνες σου στους άλλους, δεν καταλαβαίνεις τη δική σου, ενώ ταυτόχρονα νιώθεις ότι κανείς δε σε καταλαβαίνει, ότι δε θα βρεις πουθενά αυτό που ψάχνεις. Δεν καταλαβαίνεις ότι από μόνος σου δεν επιβιβάζεσαι στο πλοίο.. Το ξέρω, το έκανα..και σου λέω ξανά... Το ταξίδι. Μόνο το ταξίδι!
Από δω και πέρα πια, μπορούν να πιστεύουν ότι θέλουν....
Ανάπαυση ο θάνατος, μου είπες, από τις έγνοιες της ζωής. Μόνο έγνοιες βλέπεις, τίποτα άλλο.
Εγώ πάλι λέω πως βιάζεσαι να παραιτηθείς από την ανία και την προβλεψιμότητα στην οποία άθελά σου καταδίκασες τη ζωή σου, με πρόσχημα μία ηθική ανυπόστατη, μία ανάγκη να ικανοποιήσεις την ανάγκη σου να ικανοποιείς τους άλλους.
Εσύ, που λες ότι δε φοβάσαι το πιο τρομερό, το θάνατο, φοβάσαι το μοναδικό όπλο σου για να τον νικήσεις: τη ζωή.
Προσπαθείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου πως δε φοβάσαι, πως ζεις, γι' αυτό δεν σε νοιάζει να πεθάνεις.
Πόσα οξύμωρα θα πεις ακόμη;
Ακόμη δεν το κατάλαβες: ως προς τον εαυτό σου και τα θέλω σου είσαι πεθαμένος!
Όταν το συνειδητοποιήσεις, ίσως βρεις και τον τρόπο να ξεκινήσεις να ζεις στ' αλήθεια... Ίσως καταλάβεις ότι χωρίς τον εαυτό σου δεν μπορείς ούτε να ζήσεις αλλά ούτε καν να πεθάνεις ευτυχισμένος...
