Μια διαδρομή για το εγώ

Είναι εγώ; 

Αυτό είναι εγώ. 

Γιατί; 

Γιατί κάποτε το επέλεξα για δικό μου... 

Το επέλεξα -και με επέλεξε- να είναι εγώ. 

Μετά χάθηκε; Το άφησα να χαθεί; 

Ή άφησα να με κάνουν να το αφήσω... 

Ό,τι επιλέγεις να συμβαίνει 

απ' ότι αφήνεις να συμβαίνει, 

ένα εγώ δρόμος..... 

Σύντομος; 

Όχι.

Εύκολος; 

Ίσως. 

Υπέροχος σίγουρα. 

Μια υπέροχη διαδρομή στο βουνό σε λιακάδα. 

Μόνο που εγώ δεν τα πήγα ποτέ καλά 

με αυτά τα μεγάλα -τεράστια- παπούτσια αναρρίχησης. 

Νόμιζα ότι θα πάω παντού με τα γοβάκια μου. 

Και πώς να γλιτώσεις από τ' αγκάθια 

απροετοίμαστη; 

Και πώς να μην κρατήσεις 

μόνο 

τ' αγκάθια από τη διαδρομή;

Πώς να θυμάσαι τον ήλιο;

Εκείνον τον ήλιο 

που δεν κοίταξες 

απασχολημένη να απομακρύνεις τ' αγκάθια από τα πόδια σου 

ή να προσέχεις πώς να τα αποφύγεις...

Εκείνον τον υπέροχο φωτεινό μεγάλο -τεράστιο- ήλιο που, 

αν και σηκώνεις το κεφάλι να τον κοιτάξεις, 

πάντα κλείνεις τα μάτια...

Νομίζεις πως το κάνεις επειδή δε θα αντέξεις να τον κοιτάξεις. 

Φοβάσαι.

Μα, κλείνοντας τα μάτια, 

το μόνο που ζητάς είναι να τον αισθανθείς....

Τώρα ξέρεις....

Και είδες; Θυμάσαι...

Ακόμη θυμάσαι πόσο όμορφη είναι η διαδρομή...

Στην Κική                               

Στην Πασχαλία                               

Στη Γεωργία