Απλές σκέψεις με αφορμή το δημοψήφισμα. Η επόμενη μέρα!

Και κάπως έτσι είμαστε μπερδεμένοι όλοι. Πώς μπορούμε να γνωρίζουμε τι θα γίνει μετά; Δε μας δίνουν σαφή εικόνα ούτε για τους όρους, ούτε για τις συνέπειες.. Ας υποθέσουμε ότι ψηφίζουμε.. Τι ακριβώς αποφασίζουμε; Αν θα μείνουμε στην ευρωζώνη και το ευρώ ή όχι; Αν θα γυρίσουμε στη δραχμή ή όχι; Και αν πούμε το "ναι" τι σημαίνει; Ότι δεχόμαστε τους όρους των δανειστών για να συνεχιστεί η χρηματοδότηση...Οι οποίοι όροι ποιοι είναι; Τι θα επακολουθήσει; Κι άλλη ταπείνωση με τον Τσίπρα να πετάει το μπαλάκι σε μας, εφόσον ο ίδιος τάχθηκε υπέρ του "μαύρου" και ο λαός διαφώνησε; (Και τώρα που είπα μαύρο τί θυμήθηκα... Παλιές εποχές! Μήπως τελικά δεν είναι τόσο παλιές; Μήπως κάποιοι τις μνημονεύουν πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζω; Τελικά η ιστορία ανακυκλώνεται, η κάθε ομάδα αλλάζει πεποιθήσεις όταν αλλάξει το συμφέρον της. Δείτε τον Άδωνη, μια χαρά του πήγε η διαδήλωση. Και χωρίς γραβάτα! Για να μην αναφέρω τους ΠΑΣΟΚους που έγιναν ΣΥΡΙΖαίοι..)

Τι ακριβώς θα κληθούμε να απαντήσουμε με το δημοψήφισμα; Και ποιος από εμάς, όσο σώφρων κι αν είναι, μπορεί να πάρει το βάρος αυτών των αποφάσεων; Πώς γνωρίζουμε ότι με ένα "ναι" ή "όχι" δε θα μας χρησιμοποιήσουν για να προωθούν ο καθένας τα συμφέροντά του όπως γινόταν πάντα μέχρι τώρα; Γιατί όλοι μας είπαν ψέματα. ΟΛΟΙ. Ο Τσίπρας για να πάρει τις εκλογές (ενδεχομένως και να φέρει τη χώρα εκεί που ήθελε) και ο Σαμαράς για να έχει ανάπτυξη..η τσέπη του(ς). Γιατί μη μου πείτε ότι είχαμε ανάπτυξη! Είχαμε, εμμέσως, ό,τι θα έχουμε αν χρεοκοπήσουμε, απλώς σε μικρότερο βαθμό (δυσκολία στις εισαγωγές-εξαγωγές προϊόντων; απομόνωση της Ελλάδας; δυσκολία στην αποπληρωμή των οφειλών προς τις τράπεζες και το κράτος; έλλειψη ρευστότητας; φτώχεια; πάγωμα μισθών και μείωση συντάξεων; αναστολή ανάπτυξης; τέλος στις επενδύσεις; διχασμός;)

Ποιος μπορεί να απαντήσει με μία λέξη σε μία διαπραγμάτευση χωρίς να γνωρίζει τους σκοπούς και τις συνέπειες; Πώς να δεχτώ όρους που δεν ξέρω αλλά απαιτούν την εξαθλίωσή μου; Και αντίστοιχα, πώς να πω "όχι" σε αυτούς τους όρους γνωρίζοντας το ενδεχόμενο οικονομικής καταστροφής και όλα τα υπόλοιπα που τα θεωρώ μεγαλύτερη καταστροφή και από την είσοδο στο ευρώ; Η ιστορία επαναλαμβάνεται όσο δε μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Κι εμείς δεν ξέρουμε τι κατηγορούμε: τους ξένους; τους κακούς εταίρους; τον διπλανό που δεν πληρώνει ΦΠΑ; τον μετανάστη που δικαιούται όσα κάποιοι Έλληνες στερούνται; Δε ξέρουμε τι μας γίνεται. Δεν κινδυνολογώ, αλλά το χειρότερο που φοβάμαι είναι ο διχασμός... Η "πανούκλα" που δεν πεθαίνει περιμένει την κατάλληλη στιγμή, όπως προβλέπει ο Καμύ Αλμπέρ στο ομώνυμο έργο του. Και μην ξεχνάμε την ιστορία μας: παγκόσμιος-εμφύλιος-δικτατορία. Δεν είναι δύσκολο να συμβούν ξανά.

Αλήθεια, με ενοχλούν περισσότερο όσα επακολουθήσουν της χρεοκοπίας σε επίπεδο παιδείας των ανθρώπων. Δεν τάχθηκα ποτέ υπέρ καμίας ομάδας, ειδικά όταν γνωρίζω ότι τα συμφέροντα που προωθούνται δεν είναι για το κοινό καλό. Από παιδάκι τα ζούσα. Και σε τοπικό επίπεδο. Αυτό είναι που με ενοχλεί. Η απαιδευσία. Δε θα σταματήσω να το λέω. Ο κόσμος φανατίζεται με πολιτικά κόμματα. Γεγονός το οποίο δεν αφήνει επιλογή σε μένα! Γιατί όποιος μπορεί να αποφασίσει τόσο εύκολα σε αυτό το δημοψήφισμα, είναι όποιος έχει ήδη τοποθετηθεί και τοποθετείται εδώ και χρόνια: ο κολλημένος. Φτάνει μόνο να σκεφτούμε ότι ακόμη και στο «ναι-όχι» υπάρχει δικομματισμός! Οι μεν ταγμένοι από τη μια, οι δε από την άλλη. Δεν μπορείς να μιλήσεις και να πεις την άποψή σου χωρίς σχόλια! Όλοι «καταλαβαίνουν» πού ανήκεις! Αν καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλον ουσιαστικά και όχι για τα κόμματα, ίσως να ήμασταν και άνθρωποι.

Δεν γνωρίζω αν όλοι αυτοί οι κίνδυνοι έχουν όντως βάση, είναι απλώς οι σκέψεις μου. Ίσως είναι οι σκέψεις μου κατευθυνόμενες από όσους θέλουν να φοβίζουν τον κόσμο! Όπως και να’ χει, αν η απόφαση που θα πάρει ο ελληνικός λαός είναι σωστή ή όχι θα φανεί σε βάθος χρόνου. Ενδεχομένως να συμβούν πράγματα που καν δεν είχαμε προβλέψει ή ίσως να υπάρχουν κρυμμένοι άσσοι στο μανίκι, όμως δεν μπορώ να το γνωρίζω. Αυτό που ήθελα να υπογραμμίσω με το παρόν κείμενο είναι ότι κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να πάρει απόφαση σε αυτή την τρέλα. Κάποιοι μας έχουν οδηγήσει σε αυτό το δίλημμα, μας έχουν δέσει τα χέρια και το έχουν κάνει για τα συμφέροντά τους (ούτε μπορώ να πω ότι δεν έπρεπε να γίνει καθόλου το δημοψήφισμα).

Επίσης, στόχος μου δεν είναι να δώσω απάντηση στο δημοψήφισμα. Δεν ξέρω τι να ψηφίσω. Όλα όσα συμβαίνουν με προσβάλλουν. Δεν μου αξίζουν. Ούτε για τα όνειρα που έκανα, ούτε για τις θυσίες, ούτε για την υπομονή μου όλα αυτά τα χρόνια να σωπαίνω δίπλα σε αμόρφωτους που το έπαιζαν πλούσιοι με τα λεφτά του μπαμπά. Τη στιγμή που εγώ διάβαζα. Εκτός και εντός σχολείου. Εγώ πιστεύω στην δικαιοσύνη και την αξιοκρατία. Μόνο αυτές δέχομαι να υπηρετήσω. Και αυτά που συμβαίνουν δεν είναι ούτε δίκαια, ούτε τα αξίζω. Να πάρετε τα λεφτά από όσους τα έφαγαν, να τα πάρετε από όλους, δεν με νοιάζει. Εγώ θέλω την χώρα μου να την κυβερνούν πολίτες με ιδανικά. Να χαίρομαι που κυματίζει η γαλανόλευκη, τη στιγμή που θυμάμαι ότι η Ελλάδα γέννησε τον πολιτισμό, αλλά όχι να βλέπω να καπηλεύονται αυτά τα κατορθώματα όσοι τον προσβάλλουν κάθε μέρα. Αλήθεια, εμείς που ενδιαφερόμαστε τόσο για το πολιτικό σκηνικό, τι μέλλον έχουμε διαφυλάξει για τα παιδιά μας; 

Δε με ενδιαφέρουν τα χρήματα, αν θα είμαι φτωχή ή πλούσια. Με νοιάζει που όταν ήμουν παιδί είχα όνειρα και ιδανικά, που, όμως, βλέπω ότι οι άνθρωποι τα χάνουν μεγαλώνοντας, συμβιβάζονται. Με νοιάζει που ενώ μεγάλωσα με στερήσεις και ποτέ δεν είχα τίποτα, καμία οικονομική ασφάλεια, η οικογένειά μου μού έμαθε να σέβομαι τον άνθρωπο, κατάφερα και να επιζήσω και να ζήσω και να μορφωθώ, να είμαι ό,τι είμαι σήμερα. Με νοιάζει να μάθω το ίδιο και στα παιδιά μου, να μην τους λέω «δεν έχουμε λεφτά γι’ αυτό» (ειδικά όταν έχουμε!). Με νοιάζει να έχω λεφτά αφού δουλεύω, αλλά όχι για να αγοράσω πέντε αυτοκίνητα και να το παίξω πλούσια στο χωριό. Όσα και αν πέρασα, δεν πρόκειται ποτέ να προσπαθήσω κάτι τέτοιο για να τους δείξω πού έφτασα, δεν μπορούν να καταλάβουν άλλωστε! Με νοιάζει να μορφώνονται οι άνθρωποι, όχι να μένουν στο σπίτι με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης. Όχι να γυρίσουμε πίσω στα χρόνια που σπούδαζαν μόνο οι πλούσιοι (πράγμα που ακόμη δεν έχουμε ξεπεράσει ως πεποίθηση γιατί πάντα το καλό είναι και το ακριβό, ενώ καλός είναι όποιος έχει λεφτά να διαφημιστεί ως τέτοιος!). Με νοιάζει τα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο χωρίς να νιώθουν άσχημα για το πόσα λεφτά έχουν οι γονείς τους στην τράπεζα, επειδή κάποια παιδάκια τα περιθωριοποιούν (αληθινό προσωπικό παράδειγμα που δεν ξεχνώ!). Με νοιάζει οι άνθρωποι να μην κρίνονται με κριτήριο την κοινωνική τάξη, ούτε να περιθωριοποιούνται γι’ αυτό. Με νοιάζει το παιδί ενός αναλφάβητου να μπορεί να γίνει ο καλύτερος επιστήμων. Όχι η κόρη του υδραυλικού να είναι σίγουρα κατώτερη και η κόρη του δασκάλου να πρέπει να γίνει τουλάχιστον γιατρός (το ένα δεν προϋποθέτει απαραίτητα και το άλλο!). Με νοιάζει να υπάρχει αξιοκρατία και όχι όποιος δίνει τη μίζα να διευκολύνει τη ζωή του ενάντια σε οποιαδήποτε αξία. Με νοιάζει να ξεχωρίζει στο τέλος όποιος πραγματικά το αξίζει! Με νοιάζει που δεν κατανοούμε πόσο φτωχοί είμαστε, νομίζοντας ότι το σημαντικότερο που έχουμε είναι η περιουσία μας…

Δεν με νοιάζει το δημοψήφισμα. Δεν με νοιάζει η πολιτική. Με νοιάζει η επόμενη μέρα. Το αύριο. Που θα είμαστε ίδιοι, με καμία ουσιαστική διαφορά, ενώ εγώ θέλω να πασχίζουμε για τη διαφορετικότητα. Που μας κατέστρεψαν και μπορούμε να το δούμε όλοι, αλλά κανένας δεν προσπαθεί να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Προσπαθεί μόνο να χωρέσει το μικρό «εγώ» του στα μεγάλα συμφέροντα για να μην σταματήσει η «καλοπέραση». Να σκύψει το κεφάλι όταν οι άλλοι χλευάζουν νομίζοντας ότι δε θα γίνει κι ο ίδιος αντικείμενο χλευασμού! 

Με νοιάζει η επόμενη μέρα! Όσα τα λέμε όλοι αλλά δεν τα αλλάζουμε ποτέ. Όσα διατυμπανίζουμε τόσα χρόνια αλλά τα κάνουμε κι εμείς. Γιατί όπως καταστρεφόμαστε οικονομικά από τα λάθη μας, με τον ίδιο τρόπο καταστρεφόμαστε και πνευματικά.... Τίποτα καλύτερο δεν αφήνουμε παρακαταθήκη σ' αυτό τον κόσμο. 

Βλέπω την απόφαση του λαού. Πιθανώς θα έρθουν δύσκολες μέρες ενώ δεν πίστευα ότι θα συμβεί. Ό,τι κι αν γίνει, να μην ξεχάσουμε οι Έλληνες να απομακρυνόμαστε από ότι μας κάνει να πολεμάμε τον ίδιο τον άνθρωπο…