Μόλις 24... Τι έμαθα τη χρονιά που πέρασε

Και να που έφτασαν τα 24! Με χαρές και λύπες, με κόπο και με τύχη, όπως γίνεται πάντα και όπως θα γίνεται πάντα… Γιατί όσα τα δυσάρεστα, τόσα και τα ευχάριστα. Όσοι οι κακοί, τόσοι και οι καλοί. Κι εγώ είχα την τύχη να γνωρίσω κακούς και καλούς, ευτυχώς όχι (πολύ) δυσάρεστα.

Κάθε φορά στα γενέθλιά μου αναρωτιέμαι τι έμαθα το χρόνο που πέρασε. Αυτή η χρονιά είχε πολλές αντιφάσεις. Γνώρισα τη δυναμική και τη συναισθηματική Χριστίνα. Έμαθα πως πάνω από όλα έβαζα αυτό που θέλω εγώ, ακόμη κι αν ήταν βιαστικό και πάνω στον ενθουσιασμό μου. Και είχε και τίμημα, όλα έχουν ένα τίμημα. Έμαθα πως πρέπει να διεκδικώ όσα δικαιούμαι, να βλέπω το συμφέρον μου αλλά όχι μόνο την «τσέπη» μου. Γνώρισα καλούς ανθρώπους. Μπόρεσα να μοιραστώ όμορφα συναισθήματα που δεν ήξερα ούτε κι εγώ ότι υπάρχουν. Κατάφερα να εμπιστευτώ ανθρώπους, να εκθέσω άποψη και συναισθήματα (γιατί οι μόνοι που δεν εκτίθενται είναι οι ανασφαλείς που επιθυμούν να είναι αρεστοί επειδή δεν μπορούν να είναι αλλιώς, το επιβάλουν οι ενοχές τους στο μικρό «εγώ» τους), να είμαι ειλικρινής και ανθρώπινη, να είμαι δηλαδή..ο εαυτός μου!

Γνώρισα, όμως, και «κακούς» ανθρώπους. Εντάξει, δεν ξέρω με βεβαιότητα πως είναι κακοί, αλλά δεν είναι πολύ χρήσιμοι. Είναι κάπου χρήσιμοι, αφού εξ’ αιτίας τους μπορώ πλέον να απομακρύνω ό,τι βλαβερό, ιδιαιτέρως αν πλήττει τη φαντασία, την ανθρωπιά και την ευφυΐα μου. Και λέω «πλέον» γιατί αυτοί ήταν που για χάρη τους δεν ήμουν ο εαυτός μου, για τη γνώμη τους. Στις μικρότερες ηλικίες εύκολα είμαστε ανασφαλείς, έχουμε ενοχές, «δεν πατάμε γερά στα πόδια μας». Πρέπει όμως στη ζωή μας να επιλέγουμε τι θέλουμε να είμαστε. Ο άνθρωπος μπορεί να αλλάξει αν το θελήσει. Εγώ λοιπόν ήθελα να είμαι (φιλ)ελεύθερη, ανθρώπινη (συμπεριλαμβανομένων της σκέψης και των συναισθημάτων μιας και είναι ανθρώπινες ικανότητες) και διαφορετική. Τα απαιτώ. Αλλά για να μπορώ να τα απαιτώ για τον εαυτό μου, πρέπει να μάθω ότι οφείλω να τα αναγνωρίζω ως δικαιώματα στους άλλους. Συνειδητοποίησα λοιπόν πως αν θέλουμε να αλλάξει αυτός ο κόσμος, τότε να ξεκινήσουμε από τον εαυτό μας. Πως απαιτώ την ελευθερία της σκέψης και των συναισθημάτων, την αποδοχή της διαφορετικότητας, όταν εγώ δεν τα επιτρέπω σε άλλους ή φοβάμαι να τα πράξω για τον εαυτό μου;

Αλλά δε θέλω να σκέφτομαι πια τα άσχημα. Το σημαντικό που μου έδωσε δύναμη είναι ότι έχουν άνθρωποι εμπιστοσύνη σε μένα. Πάντα αυτό σου δίνει δύναμη. Δεν μπορούμε να ταιριάζουμε με όλους ούτε να έχουμε ίδιες απόψεις με όλους και, τέλος πάντων, δεν μπορούμε να αρέσουμε σε όλους! Ευτυχώς για μένα λοιπόν, έχω ανθρώπους στη ζωή μου που με εκτιμούν. Εκτιμούν τη γνώμη μου, το μυαλό μου, τις γνώσεις μου, τη δουλειά μου... Για τους υπόλοιπους υπάρχει πλέον το «καλά αλλά μέχρι εδώ». Μία διαχωριστική γραμμή δηλαδή. Ούτε εκτός, αλλά ούτε και εντός. Δεν είμαι για καυγάδες, μεγάλωσα, αδιαφορώ. Ο στόχος είναι πάντα ένας: να βρούμε στη ζωή ανθρώπους που θα έχουν το ίδιο πάθος με μας και θα μπορούν (ή θα θέλουν) να το μοιραστούν. Γιατί είναι πολύ δύσκολο να μπορεί να ξεχωρίσει κανείς αν δεν θέλει ή αν δεν μπορεί να μοιράζεται. Αυτός που δεν μπορεί να μοιράζεται βλέπει ελαττώματα. Οι υπόλοιποι βλέπουν ανθρώπους. Και οι άνθρωποι έχουν σκέψεις, πάθη, γνώμες, συναισθήματα, παρελθόν… Δεν έχουμε το δικαίωμα να τους κρίνουμε γι’ αυτά.